Her öykünün kalbinde o öyküye egemen olan duyguyu sezdirebiliyor.

2018’de ilk öykü kitabı ile raflardaki yerini alan Mehmet Dinç, ömrünü okumaya, yazmaya ve edebiyatın estetik dehlizlerinde kendi dilini bulmaya adamış bir genç yazar. Devrik Badem Ağacı isimli öykü kitabında onsekiz öykü var. Dinç’in farklı üslup ve dil denemelerini gerçekleştirdiği öykülerinde dili sade ama etkin şekilde kullanma ve çok katmanlı olanaklarına ulaşma çabasını gözlemliyoruz. Dinç, öykülerine ilham veren ve dünyaya açılan hoşgörü kapısı Mardin’in yetiştirdiği, bereketli Mezopotamya ovasından beslenen, ona seslenirken de ilham alan bir yazar. Her öyküsünde bilinçli olarak farklı bir sesleniş kullanırken, kitabın sonuna eriştiğimizde, cümlelerini taçlandıran coğrafyanın ötesinde yazarın aslında evrensel renkler taşıyabilen temalarına tanık oluyoruz. Yoğun ve içerikli okumalarından süzülen sosyal konulara ait ayrıntıların birey üzerindeki etkisini kimi zaman taşra yalnızlığını anımsatır biçimde ama kendine özgün yalın bir üslup ile yansıtıyor. Edebiyatın dilini etkin kullanarak, daha ziyade kenarda, kıyıda unutulmuş ama kaderlerine tutunmaya çalışan, dertleri, acıları, sıkıntıları ve kaygılarıyla baş başa yaşayan kişilere, kısa öykünün kurmaca dünyasında yeniden hayat veriyor. Her öykünün kalbinde o öyküye egemen olan duyguyu sezdirebiliyor bize sözcükleriyle.

Kısa öykü yazmanın zorluğunun da, keyfinin de farkında yazar.

Mehmet Dinç’in dilinde modern öykünün seslerini ve yankılarını, devrik cümlelerin oyunsallığını, şiirselliği ile beraber duyabiliyoruz. Doğunun betimlemeleri ve duygu yoğunluğunun harmanlandığı ve kısa mekân tasvirlerinin yer aldığı bölümler aynı şekilde öykülerin bütünlüğüne can veriyor. Dinç, karakterlerin, mekânların arkasında kalmamasına özen göstermiş. Okura da, kitapta sözü geçen kurmaca kişilerin duygusal ve düşünsel dünyalarına empati ile yaklaşmak düşüyor. Tabii dilin o büyülü okyanusuna dalarak ve kurgusal bir dünyayı okumanın tadına bir kez daha vararak.